Zeemeeuwen
Wat Joep altijd bij blijft: de overhandiging van de zogeheten CRDL aan Mariahove. Joep en Dinie vierden hun 60-jarige bruiloft. Het moest een bijzonder feest worden, met een uniek cadeau: de CRDL, afgeleid van het Engelse woord cradle wat wieg betekent. Joep kan het als voormalig hoofd van de basisschool in Putte prima uitleggen. ,,Een houten ei dat aanraking omzet in bekende geluiden.’’ Kleindochter Teuntje begon er zelfs een crowdfundactie voor. Ze wist binnen de kortste keren de benodigde 5.000 euro bij elkaar te krijgen. Het moment dat hij en Dinie samen hun hand op het apparaat legden, Joep weet het nog alsof het gisteren was. ,,Ineens hoorden we zeemeeuwen en golven, de geluiden van onze Zeeuwse jeugd. Je zag haar gezicht helemaal opklaren. We waren verbonden, samen een.’’ De CRDL maakt het mogelijk om weer te communiceren met dementerenden. Iets wat tussen Joep en Dinie al jaren niet meer mogelijk was. ,,Ik weet niet eens of ze me nog wel herkende.’’ Wat er ook nog bij kwam: afasie. ,,Ze had moeite met praten.’’

Aanraken   
Dit jaar was alles anders. Corona maakte de dingen nog moeilijker dan ze al waren. Zo lang het mocht bleef Joep naar Mariahove fietsen. Even bij Dinie zitten. Praten met de medewerkers. De was verzamelen, om mee naar huis te nemen. Later was ook dat allemaal niet meer mogelijk. Mariahove ging dicht, net als alle andere zorgcentra. ,,Een vreselijke tijd.’’ Er kwam een tent, met een plastic wand tussen Joep en Dinie. Elkaar aanraken was niet meer mogelijk. ,,Terwijl mensen met dementie vooral nog op aanraking reageren.’’ Nog een keer roept Joep de beelden op van die ontmoetingen. ,,Onze handen tastten naar elkaar, zonder dat we elkaar voelden. Ze werd er erg onrustig van.’’

Wegglijden
Begin vorige maand kwam het bericht dat Dinie positief was getest op corona. Even was er nog hoop op een opleving. IJdele hoop. Langzaam zag Joep zijn grote liefde wegglijden uit het leven. Samen zoveel mooie dingen beleefd. Op hun vaste camping in Andalusië en op zoveel andere plekken. Thuis natuurlijk ook, in hun mooie tuin in Putte. Dinie die altijd bezig was, haken en breien en dat soort dingen. Joep schiet nog vol als-ie er allemaal aan denkt. Er is ook relativering, in alle verdriet. ,,Ik heb in al die jaren telkens stapje voor stapje afscheid van haar genomen.’’ Die laatste uren vergeet Joep nooit. Hij aan het voeteneind en de medewerkers van Mariahove steeds nabij. ,,Gelukkig heeft ze geen pijn gehad.’’a zijn diensttijd bij de marine trouwde Marja met haar Matthé. Het jonge echtpaar kocht al snel een huis in de Vechtstraat. ,,Eén van de eerste huizen die je destijds met subsidie kon kopen.’’ Ze waren als kinderen zo blij. ,,Er was veel woningnood in die tijd.’’ Marja weet nog precies hoeveel het huis kostte: 20.000 gulden. ,,Je was verplicht om er tenminste tien jaar blijven wonen. Anders moest je de 8.000 gulden subsidie terugbetalen.’’ In de familie van Matthé zat het ondernemen in het bloed. Pa Cor van Lammeren wist alles van elektriciteit, deed in feestverlichting en zorgde voor de aansluitingen van kermisattracties in het hele land. Zoon Bertus zat ook in het bedrijf. Kees, de andere zoon, begon een elektriciteitswinkel in Halsteren. De ooms Piet en Jan werden bekend met hun constructiebedrijf, eerst in Halsteren en later op het bedrijventerrein in Sint-Maartensdijk. Zowat de hele familie Van Lammeren woonde bij elkaar op een kluitje, in Halsteren. ,,Vlakbij de plek waar nu dat grote scherm staat. Het straatje van Van Lammeren werd het genoemd.’’

Verbondenheid
De afscheidsdienst was aangrijpend. Maximaal 30 mensen mochten aanwezig zijn, vanwege corona. In Mariahove werd livestream meegekeken. Joep heeft het gewaardeerd. ,,Het tekent hun verbondenheid.’’ Op verzoek van zijn dochter Nicoline was er applaus voor Mariahove. ,,Een kippenvelmoment.’’ Voor iedereen bij de crematie was er een zakje met veldbloemenzaad. Omdat er ook een toekomst is na corona, en hoop op nieuw leven. Joep heeft het gevoel dat hij verder kan. Ook al is er geen dagelijks fietstochtje meer naar Mariahove. Hij heeft familie, vrienden, de mensen in Mariahove en geregelde samenkomsten met wat hij de koffieklets noemt: een netwerkje dat in het zorgcentrum in Ossendrecht is ontstaan. Bovenal zijn er de herinneringen aan Dinie. Herinneringen die nooit voorbij gaan. ,,Tot het laatst was er een glimlach.’’