Ze kan weer lachen, gelukkig. Maar nu even niet. Sharona de Jong (26) wordt geportretteerd voor de serie Helden en daar past geen vrolijk gezicht bij. Sharona was een van de eerste medewerkers die te maken kreeg met corona. Een heftige tijd. In het diepst van de crisis zag ze de dood voor ogen. ,,Een witte grafkist moest het worden.’’

Het begon allemaal met waterige ogen. Corona was vooral nog iets van de televisie. Voor de zekerheid liet ze zich testen. De uitslag was niet goed: het virus zat in haar lijf. Natuurlijk was het schrikken, hoewel ze zich niet ziek voelde. ,,Ik dacht dat ik weer snel aan het werk kon.’’ Het liep anders, heel anders. Minder dan een week na de test was het helemaal mis. ,,Ik had het zo benauwd, alsof ik de hele tijd door een rietje moest ademhalen. En ik was zo moe. Even de tuin inlopen of douchen was al teveel.’’

Wit
Nog een keer draait Sharona de film van die zware weken terug. Ook om schilder Mart Franken een kijkje te bieden in haar ziel. Zodat er een mooi portret van haar gemaakt kan worden. Een schets die alles zegt over wat ze destijds voelde. Ze noemt het beestje bij de naam. ,,Ik was bang dat ik het niet zou overleven. Het was zo heftig.’’ In gedachten was ze bezig met haar afscheidsdienst. Wit zou alles worden. De kleren van de mensen, haar grafkist, alles wit. ,,Bizar als je er aan terugdenkt.’’ Sharona weet ook de mooie dingen uit die benauwde weken te herinneren. Al die kaarten van familie, vrienden en collega’s van Mariahove, waar ze toen werkte. De tekeningen die haar neefjes en nichtjes stuurden. ,,Daar werd ik heel erg blij van.’’

Slapen
Het herstel duurde lang, eigenlijk tot op de dag van vandaag. Zes weken lang bleef ze thuis. ,,Slapen, veel slapen, zo suf.’’ Een weekje ging ze aan de slag, op halve kracht. Daarna volgde een week vakantie. Om die vervelende periode af te sluiten deed ze zichzelf een jacuzzi cadeau. ,,Ik vond dat ik dat wel verdiend had.’’ Sharona is ondertussen weer volop aan de slag, in een nieuwe functie als decentraal flexwerker op Moermont. ,,Ik spring bij waar het nodig is, als een soort duizendpoot.’’ Nog elke dag merkt ze de gevolgen van corona. ,,Ik heb weer vaak migraine, iets waar ik jaren lang geen last van heb gehad.’’ Ook haar energiehuishouding is niet op orde. Daarom krijgt ze geregeld B12 vitamine-injecties toegediend. ,,Waarschijnlijk voor de rest van mijn leven.’’

Angst 
De in Halsteren woonachtige Sharona kijkt anders naar de dingen dan vroeger. ,,Ik kan heel erg genieten van kleine dingetjes.’’ Diep vanbinnen is er nog altijd angst. Ze is eerlijk. ,,Ik ben bang om het nog eens te krijgen.’’ Ze heeft aangegeven liever niet op een covid-afdeling te willen werken, hoewel ze zelf ervaringsdeskundige is. De angst is nog te groot. ,,Ik hoop dat het slijt met de jaren.’’ Wel wilde ze graag meewerken aan de serie Helden. ,,Om anderen te laten zien dat je covid kunt doorstaan en dat je opnieuw vorm moet geven aan je leven. Een mens wil altijd verder. Daar hoef je geen held voor te zijn.’’

'Ik dacht dat ik weer snel aan het werk kon'