Haar kamer vertelt het verhaal van haar leven. Wat het meest in het oog springt: een grote verzameling peper- en zoutstelletjes, in alle kleuren en formaten. Veertig jaar geleden is ze er mee begonnen, na een uitstapje op Texel. Mettertijd groeide de verzameling aan. Van al haar reisjes nam Corrie (77) wel peper- en zoutvaatjes mee en ook anderen dachten op vakanties aan haar. ,,Het resultaat zie je hier.’’ Corrie woonde lang in Badhoevedorp, onder de rook van Schiphol. Ze werkte zelf in de zorg. ,,Ik ben bejaardenverzorgster geweest. Daarom zie ik hier ook zoveel.’’

Klein wereldje
Met het klimmen der jaren kwamen de gezondheidsproblemen, Parkinson voorop. Corrie besloot dichter bij haar dochters in Steenbergen en Bergen op Zoom te gaan wonen. Eerst was er een tussenstop in een aanleunwoning bij haar dochter in Steenbergen. ,,Wat me in deze streek direct opviel was het ontbreken van stoplichten. Het is zoveel rustiger dan ik gewend was. Niemand lijkt hier haast te hebben.’’ Vier jaar geleden verhuisde ze naar De Nieuwe Haven. Daar maakt ze zich op allerlei manieren verdienstelijk, als lid van de cliëntenraad en bij het organiseren van activiteiten. Pas nog heeft ze geholpen met het versieren van de hal, met het oog op de feestdagen. Vanwege corona lagen veel activiteiten noodgedwongen stil. En ook op veilige afstand van elkaar kwam de stemming er niet echt in. ,,Er was weinig animo.’’ Het coronajaar duurde lang, ook voor Corrie. ,,Het wordt een klein wereldje.’’

Creatief
Je mag Corrie met haar rode lok in het haar een opvallende verschijning noemen. Dat kleurspoelinkje heeft een betekenis. ,,Het is mijn coronacoupe. Die kleur zorgt voor een beetje vrolijkheid in een donker jaar.’’ Rood is ook de kanarie Max die tijdens het gesprek uit volle borst zingt. Corrie is blij met Max. ,,Anders is het zo stil in huis.’’ Corrie heeft een mooi uitzicht vanuit haar kamer. Ze kijkt uit op een grote vijver en het hertenkampje. Er was gezinsuitbreiding aan de overkant. ,,Ineens zag ik vier jonge hertjes huppen.’’ Er staat ook een keyboard in de kamer. Door Parkinson lukt het niet meer om het instrument te bespelen. ,,Ik heb te weinig kracht meer in mijn handen.’’ Muzikaal is Corrie zeker. Ze kan ook noten lezen. ,,Vroeger speelde ik ook accordeon. Nu alleen nog mondharmonica.’’ Creatieve vaardigheden zijn bij krasse Corrie ook aanwezig. Ze knipt nog allerlei versieringen, zo uit de losse hand. Aan de muur hangen door haarzelf gemaakte aquarellen, veldboeketten met kleurige bloemen. De potjes op tafel heeft ze zelf gedraaid. Wat ze ook graag doet: lezen en puzzels leggen. ,,Ik verveel me niet gauw.’’

Verlanglijstje
Als lid van de cliëntenraad weet Corrie haar mondje goed te roeren. Eén van haar dochters is trouwens voorzitter van die raad. Wat hoog op het verlanglijstje staat? ,,Een keuzemenu voor de maaltijden. Nu moet je soms tegen heug en meug eten, met als gevolg niet leeg gegeten borden en voedselverspilling.’’ Het grootste drama dit jaar voor Corrie was het onverwachte overlijden van een jongere broer. ,,Niet aan corona.’’ Wat ze heel erg vond: ,,Ik kon niet bij het afscheid zijn.’’ Corrie bleef optimistisch in het coronajaar, hoeveel ellende er soms ook was. Ze is ook een motivator voor medebewoners in Nieuwe Haven. ,,Ik probeer de boel een beetje op te peppen, hoe moeilijk het soms is. Het duurt allemaal wel erg lang.’’