Ze weet het nog als de dag van gisteren. Het was op een zondag in maart. Lente, de blaadjes nog jong aan de bomen. Een telefoontje van de microbioloog. Ja, corona, het was waar. ,,Je hoopt dat je het virus buiten de deur weet te houden. Het was ijdele hoop.’’ Bij tanteLouise werd op dat moment al volop gewerkt op basis van het protocol infectieziekten. Alle handhygiëne en andere preventieve maatregelen, het was niet genoeg. Corona was binnen en liet zich niet meer verdrijven. Op stel en sprong zag de wereld er voor Marga Nonneman heel anders uit. Voor ze het wist stond ze voor de camera tekst en uitleg te geven, ook aan landelijke media. Ze kijkt met gemengde gevoelens op die hectische periode terug. ,,Ik heb gemerkt dat zelfs de meest serieuze media op zoek waren naar drama, om niet te zeggen sensatie. Het was lastig om uit te leggen dat er ook veel dingen goed gingen. Een mooie leerervaring was het wel.’’

Vraagbaak
Natuurlijk lag de prioritiet voor Marga bij interne zaken. ,,Alles draait ineens om veiligheid en crisisbeheersing.’’ De uren heeft ze de voorbije maanden niet geteld. ,,Het werk stopte niet meer, ook niet in het weekeinde.’’ Eén van de eerste beslissingen: ze moest haar taken als specialist ouderengeneeskunde in het Centrum voor Geriatrische Revalidatie Zorg (GRZ) overdragen aan collega’s. Het crisisbeleidsteam vroeg al haar aandacht. ,,Het was niet te combineren.’’ Het was geen gemakkelijk besluit. ,,Je moet de directe zorg aan je vaste patiënten los laten.’’ In feite was er geen keuze: vrijwel elke dag nieuwe richtlijnen, zorgen voor voldoende testcapaciteit, beslissingen nemen over quarantaine en isolatie, inzicht krijgen per locatie in alle schone en vuile ruimten. Het was een veelomvattende taak en dat is het nog steeds. ,,Je bent als dokter ook vraagbaak en klankbord voor medewerkers en bewoners.’’

Korte lijnen
Marga is blij met de korte lijnen in haar werkveld. De GRZ is gevestigd in het Bravis-ziekenhuis in Bergen op Zoom. ,,Meer dan ooit was dat een meerwaarde.’’ In mei al werd er binnen het GRZ een afdeling vrijgemaakt om het ziekenhuis te ontlasten, een zogeheten cohort. Bij de tweede piek van corona gebeurde dat nog eens. Dankzij de korte lijnen kon er ook snel worden gereageerd bij positieve testen in de locaties. ,,Daar hebben we veel tijd mee gewonnen en was het mogelijk om meer gericht bron- en contactonderzoek te doen.’’ De werkweek van Marga begint elke maandagochtend met een integraal overleg, waar Bravis en andere zorginstellingen in de regio aan meedoen. ,,Op die manier krijg je een soort van helikopteroverzicht,  is iedereen tot in detail op de hoogte van de stand van zaken en kun je passende maatregelen nemen.’’

Emoties
Corona laat zich echter lastig beteugelen. Op vijf van de zestien locaties van tanteLouise was sprake van een massale uitbraak van het virus. Voor de leden van het CBT was het steeds alle hens aan dek. ,,Testen in de eerste ring rond de besmette personen, daarna de tweede ring, zorgen voor voldoende persoonlijke beschermingsmiddelen en zuurstof, duizend andere dingen meer.’’ In alle hectiek is het nodig om professioneel te blijven handelen. Maar ook de dokter is een mens met gevoelens. ,,Natuurlijk raakt het je als bewoners overlijden. Je voelt de emoties. Je bent er bij als mensen afscheid moeten nemen van hun vader of moeder.’’ Ook op haar eigen GRZ raakten collega’s besmet. ,,Medewerkers die positief testen en ziek worden, dat wil je niet. Het komt hard binnen en al helemaal als het je eigen mensen zijn.’’ Maanden lang liepen ze in het CBT op de toppen van hun tenen. Hoe ze het vol hielden? ,,Je hebt steun aan elkaar, deelt lief en leed, het geeft ook heel veel positieve energie.’’

Foute boel
In november kruiste corona ook het pad van Marga. ,,Het begon met hoofdpijnklachten bij directe collega’s.’’ Zelf was ze al langer neusverkouden. ,,Er leek niks ergs aan de hand.’’ Voor de zekerheid liet ze zich testen, hoewel ze zich verder kiplekker voelde. Het duurde lang voordat de uitslag bekend was. ,,Dan weet je al bijna zeker dat het foute boel is.’’ Thuis werkte ze door. ,,Je kunt het niet loslaten.’’ Ondertussen is ze weer op de werkvloer teruggekeerd. Corona is nog steeds niet verslagen, ook binnen tanteLouise niet. Voor Marga is het nog altijd werken in de hoogste versnelling, net als voor de andere leden van het CBT. ,,We leven 24 uur per dag met corona. We staan er mee op en gaan er mee naar bed. We winnen terrein, maar we zijn er nog lang niet’’ 

Ineens stond de wereld op z’n kop. De eerste positieve coronatest binnen tanteLouise. Wat volgde was een veenbrand met steeds nieuwe uitbraken op meerdere locaties en bewoners die overleden. Aan haar reguliere werk als specialist ouderengeneeskunde kwam Marga Nonneman niet meer toe. Ze was nodig in het crisisbeleidsteam (CBT). ,,We leven 24 uur per dag met corona.’’